قلبم کاروانسرایی قدیمی است.من اما صاحبش نیستم. صاحب این کاروانسرا هم اوست.کلیدش را به من نمیدهد.در ها را خودش می بندد خودش باز می کند.اختیار داری اش با اوست اجازه همه چیز.
قلبم کاروانسرایی قدیمی است. همه می ایند و همه می روند و هیچ کس نمی ماند .هیچ کس نمی تواند بماند که مسافر خانه جای ماندن نیست.می روند و جز خاک رفتنشان چیزی برای من نمی ماند .کاش قلبم خانه بود خانه ای کوچکوکسی می آمد ومقیم می شد. می آمد و می ماند وزندگی می کرد .سال های سال شاید.
هر بار که مسافری می آید کاروانسرا را چراغان می کنم روغن دان قندیل ها را پر از عشق. هر بار دل می بندم و هر بار فراموش می کنم که مسافر برای رفتن امده است.
نمی گذارد! نمی گذارد که درنگ هیچ مسافری طولانی شود . بیرونش می برد بیرونش می کند . من هربار در کاروانسرای قلبم می گریم. غیور است و چشم دیدن هیچ میافری را ندارد. همه جا را برای خودش می خواهد همه حجره ها را خالی خالی.
و روزی که دیگر هیچ کس در کاروانسرا نباشد او داخل می شود با صلابت سنگین و سخت. آن روز دیوار ها فرو خواهد ریخت و قندیل ها آتش خواهد گرفت وان روز که او تنها مهمان مقیم من باشد کاروانسرا ویران خواهد شد. آن روز دیگر نه قلبی خواهد ماند و نه کاروانسرایی.
عرفان نظر آهاری
